Bij het binnengaan van Barbara Kurgan's retraite in Maine, is het verstandig om je ogen een moment te geven om zich aan te passen. In het begin voelt alles aangenaam vertrouwd, traditioneel zelfs. Het rustgevende kustpalet van het huisje, voornamelijk grijsgroen en blauw, brengt je in een rustige kalmte. Maar wacht: draagt die keramische buste in de woonkamer een ketting gemaakt van... golf T-stukken? En lijkt het 'lapjeskleed' in de eetkamer niet op een Spirograph-tekening? Wat betreft de fijne antieke Engelse secretaresse die een hoek van de woonkamer verankert, het zit boordevol kieuwen met het soort rommelmarkt volkskunst die de meeste mensen rommel noemen.
In deze foto: Bedankt-aantekeningen sieren een Ingo Maurer kroonluchter. De tafel - omringd door Windsor stoelen uit vogelkooi 1940 - is Martha Stewarten het kleed is van Tucker Robbins. Kurgan verzamelt al bijna twee decennia verf-op-nummer van het Laatste Avondmaal.
Seringen, irissen en lupines versterken een Haeger-urn uit 1930. De oceaanscène, door Kris Ruhs, is geschilderd op tijdschriftpagina's.
Helder idee: Een 19e-eeuwse maçonnieke hoed en een golf-tee ketting geven lichtheid aan een formele buste.
"Ik heb altijd van stapels gehouden", legt Kurgan uit. "Ik heb een slakkenglas vat vol met 100 wishbones die ik heb bewaard. Ik zie graag stapels van hetzelfde. Ik kan niet stoppen met eraan toe te voegen. "Ze bekent dat ze" vreselijk sentimenteel "is, het kopen van keramische potloodhouders gemaakt door kinderen, omdat" ik voel slecht als ik ze bij garageverkoop zie - daar moeten mensen aan vasthouden! "Ze bewaart ook zand van haar favoriete stranden en bewaart het in glastest tubes.
In deze foto: Een Afrikaanse mand en een 19e-eeuws amberkleurig wijnvat boven een kast vol nieuwsgierigheden - variërend van met zand gevulde reageerbuizen tot een blokhutbank, een oude Amerikaanse vlag tot een vogelnest.
De fauteuils in de woonkamer, de poef met hoes en faux-suede bank zijn allemaal voorbij Mitchell Gold. De mahoniehouten spiegel boven de schouw dateert uit 1910.
In de woonkamer bevindt zich een eiken secretaresse uit 1920 met een vignet met een aluminium wisselsorteerder, een papier-maché paddestoel, een schorpioenpuzzel en een paar keramische potloodhouders.
Onder een houtsnede die wordt gebruikt om borden van het trolleystation te maken, een lakplateau en een verchroomde butlerstandaard, beide van West Elm, functioneren als een balk.
"Ik ben geen fan van gedurfde kleuren, maar ik hou ervan te rotzooien met grootte en schaal", zegt Kurgan. "Ik vind het leuk om grote voorwerpen bovenop delicate dingen te plaatsen."
Kurgan plaatste een basswood elandhoofd op haar veranda, waar ze hout opslaat in een Ikea mand.
"Als je veel 'dingen' hebt, moet je erachter komen hoe je het kunt bevatten," zegt Kurgan. "Alles hier is gecontroleerde chaos."
Minnie (links) en Nash worden gezellig op het ijzeren en koperen dagbed van de veranda, met een vintage seersucker-sprei. Het Marokkaanse tapijt is van Canvas.
"Het is mijn gelukkige plek," zegt Kurgan over haar veranda. "In de middag, wanneer het licht binnenkomt, is het een van mijn favoriete plekken op de hele wereld."
Toen Kurgan eind 2003 het pand met drie slaapkamers kocht, was het al vijf generaties in dezelfde familie, een verhaal dat niet ongewoon is onder de 10.000 inwoners die het hele jaar door op het eiland wonen. "Het goede nieuws was dat de vorige eigenaars na al die tijd niets hadden gedaan om de plaats te ruïneren", zegt ze. "Het slechte nieuws was dat ze niets hadden gedaan." Haar renovatie heeft misschien slechts zes maanden geduurd, maar het duurde tientallen jaren om de lagen verzamelobjecten te verzamelen die dit huis zijn eclectische persoonlijkheid geven.
In deze foto: Barbara Kurgan met haar vriend Larry Menna en teckels Minnie (links) en Nash.