Als huisarts weet Amir Khan hoe waardevol de natuur is voor ons welzijn en hij is op een missie om iedereen de voordelen te laten voelen. We ontmoeten hem in zijn huis in Yorkshire...
Amir Khan denkt met brio terug aan zijn eerste ontmoeting met wilde dieren. “Ik herinner het me zo levendig. Ik zat op de basisschool en de middenfolder van dit boek was daar een illustratie van bos- dieren 's nachts. Ik zei tegen de leraar: ‘Ik denk niet dat deze dieren bestaan, want ik heb ze nog nooit gezien.’” Amir, nu huisarts en voorvechter van de natuur voor onze gezondheid, groeide op in de binnenstad van Bradford. Vossen, dassen En egels leek in een ver land te leven.
Daarom is de natuur – en wilde dieren in het bijzonder – vandaag de dag zo belangrijk voor hem. Zijn tuin in Bramhope, een dorp vijftien kilometer ten noorden van waar hij opgroeide, biedt hij constante vreugde, terwijl hij op zijn werk bij elke gelegenheid ‘groene recepten’ uitdeelt – begeleiding om tijd door te brengen in een groene ruimte. De afgelopen jaren heeft het bereik van Amir zich uitgebreid tot honderdduizenden ‘patiënten’ in het hele Verenigd Koninkrijk.
Op Lotharingen En Goedemorgen Groot-Brittannië, draagt hij regelmatig verfrissend directe gezondheidsverklaringen bij, terwijl hij op Instagram medisch advies afwisselt met zijn ontmoetingen met lokale dieren in het wild. Het is zijn groene invloed die de aandacht heeft getrokken van liefdadigheidsinstellingen voor het milieu. Amir is nu voorzitter van de RSPB, vice-president van De Wildlife Trusts, beschermheer van de Britse Hedgehog Preservation Society en een ambassadeur voor Behoud van vlinders.
EEN RESTAURANT VOOR VOGELS
We ontmoeten elkaar bij Amir's huis. Elke kamer bevestigt zijn interesse in de natuurlijke wereld, dankzij het paar geërfde keramische egels van een patiënt, op de vensterbank in de woonkamer tot het uilenpatroon op de jaloezieën in de woonkamer keuken.
Maar het echte bewijs van zijn liefde voor de natuur is de natuurvriendelijke tuin, aangelegd door Amir toen hij hier negen jaar geleden kwam wonen. Er zijn brede borders vol met insectvriendelijke planten, een kleine vijver voor kikkers en een groot houten frame bezaaid met vogelvoeders. “Het is een soort restaurant voor vogels”, lacht hij. "We hebben 19 vogelvoederplaatsen in de voor- en achtertuin, omdat ik er graag voor zorg."
Zonnebloemharten worden door iedereen opgegeten, maar Amir levert ook nigerzaad voor de vinken, niervetkorrels voor de mezen, pinda's voor de specht en meelwormen voor de spreeuwen. “Glamping” is ook mogelijk in vogelhuisjes op het achterschutting en bevestigd aan de hemelsblauwe schuur. Zelfs de patio is een natuurmagneet met tientallen terracotta potten voor planten om bestuivers aan te moedigen.
Gefotografeerd in het natuurreservaat Adel Dam, YWT
“Ik hou van de tuin in de lente, omdat er voortdurend nieuwe dingen ontstaan”, piept Amir. “In deze tijd van het jaar voel ik me een trotse vader, omdat je de vogels kunt zien paren. Als ze dan hun baby's krijgen, heb je het gevoel dat je hen in hun levensonderhoud voorziet, zodat ze zich kunnen voortplanten en gezond kunnen zijn. Roodborsten nestelen in de heggen en pimpelmezen in de vogelkasten. Het is brilliant."
Hij heeft zelfs de drie vaste koppels goudvinken genoemd: ‘Je hebt de vader en moeder, meneer en mevrouw Goudvink, en dan zijn er Brian en Betty, en Bob en Bessie. Ik weet dat het belachelijk klinkt, maar we vinden ze heel leuk als gezin.
En meestal zijn het overal gelukkige gezinnen – behalve wanneer de plaatselijke sperwer langskomt. Dan krijgt elke sentimentaliteit een reality check. “Vorige week zag ik er eentje halverwege de vlucht naar binnen gaan voor een koolmees. De sperwer draaide zich ondersteboven en greep hem in zijn klauwen. Je houdt iets over dat lijkt op een plaats delict en je denkt: ‘O ja, dan ruim ik dat wel op.’”
Meestal zijn de vogels echter veilig en leven ze vriendschappelijk samen met vossen, dassen en egels, waaronder meneer Darcy en zijn ‘vrouw’ Elizabeth Bennett. “De egels maken een groot deel uit van ons gezin”, zegt Amir, die een paar jaar geleden een paar jaar geleden voor een paartje zorgde voor een opvangcentrum omdat ze niet dik genoeg waren om te overwinteren. “Ik had onderschat hoe moeilijk het zou zijn. We lieten ze rondlopen in de bijkeuken, maar ze poepen en plassen veel en stinken. Toen we ze na zes maanden weer in de tuin lieten, was het voor iedereen een vrolijke dag.”
NATUUR OP VOORSCHRIFT
Amir groeide op in een rijtjeshuis in Bradford. Zijn ouders waren hierheen gekomen vanuit Pakistan, zijn moeder, Abida, die vanaf het begin Engels had geleerd en zich had opgewerkt van schoonmaakster tot hoofd van de plaatselijke sociale dienst. “Mijn moeder is een formidabele vrouw”, zegt Amir. “Ik heb zes zussen en we werden allemaal gelijk behandeld. Wat er ook gedaan moest worden, of het nu stofzuigen of boren was, we raakten er allemaal bij betrokken. Ik voel me daardoor veel meer geaard.”
Amirs vader, een buschauffeur, had hartproblemen: “Hij was altijd aardig, maar hij was slecht, dus hij kon niet veel doen met ons." Er was één uitzondering: op zaterdagavond keken Amir en zijn vader, Farooq, naar natuurdocumentaires samen. Amirs vader vertelde hem over de groenere busroutes in Bradford en Amir fietste daarheen, vaak thuiskomend met een souvenir, zoals een levende kikker die hij in een vijver had gevangen. ‘Het was heel leuk om mijn vader te vertellen wat ik had gezien,’ voegt hij er zachtjes aan toe. “Het was bijna alsof hij plaatsvervangend door mij leefde.” Amir was 11 toen zijn vader stierf. “Weet je dat ze zeggen: ‘Als roodborstjes verschijnen, zijn geliefden dichtbij’? Zo denk ik ook een beetje over mijn vader als we een roodborstje in de tuin zien.”
Gefotografeerd in het Adel Dam-natuurreservaat, YWT
Amir hield zoveel van dieren dat hij dierenarts wilde worden, maar zijn moeder had andere ideeën. Haar zoon zou dokter worden. Er zou altijd vraag naar hem zijn. Amir gaf toe.
Het is niet zo slecht afgelopen. "Ik werk al twaalf jaar in dezelfde praktijk en ik hou van die ouderwetse benadering van het kennen van je patiënten", zegt Amir. Omdat hij in de buurt is opgegroeid, begrijpt hij dat het de mensen zijn die in dit soort bebouwde gebieden wonen en het meest profiteren van de natuur. Het is de reden dat hij aandringt op een verschuiving in de standaard medische praktijk: “Ik praat met bijna al mijn patiënten over groen voorschrijven. Gezondheid gaat niet alleen over het nemen van medicijnen.” Soms helpt Amir hen een plan uit te stippelen om tijd buitenshuis door te brengen. Of hij brengt ze in contact met een liefdadigheidsinstelling zoals de RSPB of The Wildlife Trusts, die hen misschien uitnodigt om te helpen bij het beheren van een natuurreservaat of zich aan te sluiten bij een tuiniergroep.
DE ARTS ALS PATIËNT
Amir kent de voordelen hiervan uit de eerste hand. Zodra de avonden licht genoeg worden, gaat hij na een dag op de praktijk meteen de tuin in om te ontspannen. “Op het werk is het niet ongewoon dat je wordt uitgescholden door een patiënt die gefrustreerd is omdat hij geen afspraak kan krijgen”, zegt hij. “Dat is verontrustend [voor een dokter] en het blijft bij je. Je doet je best, maar je best zal nooit goed genoeg zijn.” Op een dag van 13 uur zou Amir 47 patiënten kunnen zien. “De tuin is mijn manier om mijn hoofd leeg te maken. Het kan geruststellend zijn om te beseffen dat de natuur haar gang gaat, zonder zich zorgen te maken over de dingen waar wij ons zorgen over maken.”
"Ik praat met bijna al mijn patiënten over groen voorschrijven"
Maar de dagelijkse druk van de operatie vervaagt in vergelijking met de druk van het live op tv geven van gezondheidsadviezen, zoals hij nu drie of vier keer per week doet. “Er bestaat bezorgdheid over wat mensen zeggen [over mij]… Alles wat je zegt moet de eerste keer absoluut correct zijn.” Amir heeft de tekenen van angst leren herkennen. “Ik word pittig. Mijn gedachten worden irrationeel. En ik sport te veel – ik begin twee of drie keer per dag met hardlopen.”
Meestal is het slechts die ene run van precies 10,6 kilometer om 5 uur 's ochtends vóór het werk door Golden Acre Park. “Ik vind het heerlijk om de dieren te zien die de hele nacht wakker zijn geweest en nog niet naar bed zijn gegaan”, zegt Amir, terwijl hij een lijst met herten, vossen, dassen en wezels optelt. Het is bijna alsof hij door de bladzijden van dat prentenboek uit zijn kindertijd bladert, en toch gaat er niets boven het hebben van dieren in de tuin. “Er is iets speciaals aan het feit dat dieren in het wild jouw plek kiezen waar ze zich veilig voelen.”
Op zondag 7 mei vindt International Dawn Chorus Day plaats. Voor evenementen bij jou in de buurt, ga naar rspb.org.uk.