We verdienen een commissie voor producten die via sommige links in dit artikel zijn gekocht.
Het is een heerlijk warme lentedag in een stuk bos nabij Frome in Somerset. Boven blaast een briesje door de bladeren van eiken, essen en beuken; chiffchaffs en tieten dartelen en zingen tussen takken; en een zoet geurende deken van klokjes verzacht de met wortels bedekte vloer. Een zonnestraal schijnt door het bladerdak en vangt iets zilvers op, dan, te midden van de geluiden van het bos, komt de onmiskenbare barst van een bijl door het hout.
"Bomen zijn ongelooflijk."
"Welkom in mijn kantoor", zegt EJ Osborne, maker van met de hand gesneden houten lepels en oprichter van Hatchet en Bear. Ze legt voorzichtig de hakmolen neer en pakt de helft van het hout dat ze in tweeën heeft gesplitst en inspecteert de unieke korrel bruin en goud met een twinkeling in haar oog: "Bomen zijn ongelooflijk. Terwijl ze groeien, creëren ze dit prachtige materiaal. Ik vorm dat gewoon in iets nuttigs - zij doen het harde werk, niet ik. "
EJ voegt het exemplaar toe aan een al knappe verzameling meevallers in een tas aan haar voeten, die ze kan meenemen, dankzij een overeenkomst met de boseigenaar. Op zonnige ochtenden zal ze in het bos blijven om haar werk voort te zetten, zittend op een boomstronk, haar witte Staffordshire bull terrier Polo aan haar voeten en omgeven door aardappelachtige schillen van hout - maar vandaag heeft ze een grote om te vervullen. Sinds ze twee jaar geleden Hatchet & Bear lanceerde, heeft EJ een niveau van erkenning gekregen voor haar bescheiden houten lepels die ze moeilijk te geloven vindt. "Ik begon met het maken van tien per week en verkoop ze op de lokale markt," zegt ze. "Nu produceer ik er 50 in dezelfde tijd en ben ik benaderd door high-street retailers die mijn stukken willen opslaan."
"Ik begon met het maken van tien per week en verkoop ze op de lokale markt."
Terug in de voorkamer-werkplaats van haar rijtjeshuis in Frome, selecteert EJ haar hout - voornamelijk walnoot, plataan, veldesdoorn en kers, hoewel ze elk loofhout zal gebruiken dat ze kan vinden. "De meeste stormschade gebeurt met oudere bomen, die de meest interessante korrels hebben", legt ze uit.
Het enige vereiste voor EJ is dat het hout groen is, of pas geoogst, en daarom een hoger vochtgehalte heeft, dus zachter en gemakkelijker te vormen. Ze gebruikt een bijl, een mes met een rechte rand en een boefmes: eerst overtollig hout verwijderen rond een sjabloon gemarkeerd op een gespleten tak of stam; verfijn vervolgens de vorm met een scherp mes; en ten slotte de kom in vier zelfverzekerde slagen uitscheppen. Er is geen vijlen of schuren omdat ze gelooft dat je een gladdere afwerking krijgt met een mes. Elk stuk wordt vervolgens een paar dagen gedroogd en uitgehard voordat het wordt ingewreven met lijnolie en bijenwas om het hout te beschermen en de natuurlijke tinten naar voren te brengen. Wat haar ooit een dag kostte om te maken, kan EJ nu in een half uur doen.
Natuurlijk creatief en met een levenslange liefde voor bomen - ze studeerde boomkwekerij en later product ontwerp aan de universiteit - het was pas toen EJ verhuisde naar Frome uit Londen in 2012 dat ze het probeerde carving. "Ik werd me bewust van de grote stukken bos hier terwijl ik mijn hond uitliet. Toen kreeg ik griep en had in koortsachtige toestand het idee om een lepel te maken. Ik weet niet waar het vandaan kwam. Dus ik pakte een Stanley-mes en begon te whittle. Ik was zo opgewonden - ik wist dat ik het vaartuig voor mij had gevonden ', zegt ze. Ze bracht een dag door met gerenommeerde expert Robin Wood om de basis te beheersen en keerde daarna terug naar huis om alleen te oefenen: "Het voelde natuurlijk aan. Ik kreeg de kracht. Ik wist dat ik geen onnodige items wilde uitbrengen; de lepel is het ultieme hulpprogramma. Voor de Romeinen at iedereen met houten lepels en kommen, die ze bij zich zouden hebben. Er gaat niets boven eten van dit natuurlijke materiaal. "
Een nachtelijk vaartuig
Gedurende 12 maanden perfectioneerde ze haar eerste collectie - eetlepels met slingerende kanten. Met een sterke nek en diepe kom, geïnspireerd op het ontwerp van scheepskielen en middeleeuwse artefacten, zijn ze gemaakt om lang mee te gaan. Ze werkte voornamelijk 's nachts, toen haar dochter Orla, nu vier, sliep en leerde waar en in welke richting ze moest kappen en hoeveel hout ze moest verwijderen: "Ik zou door de brand in de vroege uurtjes snuffelen. Het was als een verslaving. "
Korrellepels, koffielepels en roerstaafjes voegden zich bij haar eerste creatie, vervolgens spatels, potlepels en opnieuw verwerkte groenteschillers. Vorig jaar introduceerde ze snijplanken geschroeid met een steekvlam - "Ik noem het verfraaiing met vuur" - en Viking-baardkammen, een samenwerking met First Olympian-baardoliën. EJ begon ook met het maken van workshops voor het maken van lepels om het proces te delen, van boomidentificatie tot oogsten en snijden.
Afwerking
Nu het vormen klaar is, pakt EJ haar oplichter op en drukt het tegen de kop van een binnenkort te lepelen lepel. Een knarsend geluid wordt luider terwijl ze dieper in het hout snijdt. Ze strijkt met de vinger over de zachte golvingen van de kom van de lepel en plaatst deze bij de andere afgewerkte items, en richt vervolgens haar aandacht op sommige die zijn gedroogd en verhard. Met behulp van een verwarmde poker met platte kop geeft ze het stuk de finishing touch: het hout markeren met het opvallende geometrische Hatchet & Bear-logo.
Polo staat op van de vloer en snuift aan de zijkant van EJ. Het is tijd om te gaan. Ze is gebeld door een man met een 100-jarige kersenboom die wordt omgehakt. "Mensen bellen vaak als ze hout hebben dat ze moeten verschuiven", zegt ze. "Ik ben blij om te verplichten. Hun afvalhout is tenslotte mijn levensonderhoud. "En daarmee gaat ze weer weg, bijl in de hand en een veer in haar trede.
Voor meer informatie over EJ en haar werk, bezoek Bijl en beer.