"Luister heel duidelijk naar perfecte ouders, ZEER DUIDELIJK. IK HEB ER GENOEG VAN."
In de nasleep van de tragische dood van een 2-jarige jongen die werd aangevallen door een alligator en de Seven Seas Lagoon in Disney's Grand Floridian Hotel werd binnengesleept, een moeder en schrijver genaamd Melissa Fenton, die haar eigen blog heeft genoemd 4BoysMother.com, ging naar Facebook om haar gedachten te delen over hoe ouders elkaar beschamen. Sinds de plaatsing van Fenton op 15 juni live ging, heeft het meer dan 488.000 aandelen en meer dan 40.000 reacties verzameld. Hier, Fentons pleidooi aan andere ouders opnieuw gepubliceerd met toestemming.
Ouders, ik smeek je, stop met de schuld te geven en andere ouders te beschamen.
35 jaar geleden ging een moeder winkelen in een Sears warenhuis naar lampen kijken en liet haar zes jaar oud bij een andere groep jongens, die allemaal het nieuwe Atari-spel in een kiosk probeerden. De naam van die jongen was Adam Walsh.
30 jaar geleden viel een 18 maanden oude peuter die in de achtertuin van haar tante speelde in een put. Redders werkten 58 uur non-stop en bevrijdden uiteindelijk "Baby Jessica" uit de put.
In beide gevallen gebeurde er een tragedie, een onvoorzien tragisch ongeval waarbij Adam dood is en een peuter vecht voor haar leven diep onder de grond. Maar ze hebben ook iets anders gemeen; ze hadden een heel land van moeders en vaders die de rouwende ouders steunden.
Laat ik dat herhalen, IEDEREEN ONDERSTEUND DE REDDINGSINSPANNINGEN ZONDER BLATE. GEEN BLAME. Geen. NUL.
Geen vragen gesteld, geen enkele "Waar waren de ouders?" commentaar. Gewoon een land van andere moeders en vaders, oma's en opa's die gruwelijk toekijkden terwijl een stel ouders, een van hun eigen, door het ondenkbare ging. Adam was onze zoon. Jessica was onze dochter.
DIE OUDERS WAREN ONS.
Flits vooruit naar 2016, het jaar van DE PERFECTE OUDER.
Gisteren bezweek een tweejarige jongen in de magische wateren van een Disney Resort aan de wildernis van moeder natuur. Een agressieve alligator schepte hem uit het water, recht onder de wacht van zijn vader, die probeerde te vechten met de alligator om zijn zoontje te bevrijden. Pure horror. Pure terreur. Ouders die er echt op moesten letten dat hun baby van hen werd weggenomen, alsof ze in een documentaire in de Afrikaanse natuur zaten.
Een tragisch en onvoorzienbaar ongeval. Een ongeluk.
Ik huil om deze moeder en vader. Ik ben ziek van angst voor de pijn, de pijn, de ellende en het spijt dat ik op dit moment door hun viens pulseert. En ik wed dat jij dat ook bent.
Maar niet iedereen is dat.
Zie je, we leven nu in een tijd waarin ongelukken niet zijn toegestaan. Je hoorde me. Ongevallen, in welke vorm dan ook, op welke manier dan ook, nou ja, ze gebeuren gewoon niet meer.
Waarom? Omdat BLAME en SHAME.
Omdat we een natie van BLAMERS en SHAMERS zijn geworden.
En hoe kunnen ongelukken gebeuren als we niemand de schuld kunnen geven? Dat kunnen ze toch niet, toch? Ik bedoel, willekeurige natuurhandelingen, onvoorspelbare tragedies en noodlottige gebeurtenissen die het leven veranderen plaats in een kwestie van nanoseconden kan onmogelijk plaatsvinden als iedereen een verantwoordelijke ouder is, Rechtsaf? NEE.
Ze kunnen het niet, omdat dit land en zijn bevolking van perfecte hooivork met moeders en vaders die achter toetsenborden zitten, moeten beschuldigen. Ze MOETEN het ouderschap van een ander bekritiseren, in diskrediet brengen, op elke verdomde manier en op elke verdomde hoek bekritiseren.
En wanneer kunnen ze echt hun beschuldigende karbonades likken? Wanneer een tragisch ongeluk gebeurt. Dat is wanneer het bespringen op zijn nieuwst is, wanneer ruwe emotie en onwetendheid botsen, en zij graven hun woord klauwt erin en grijpt de gratie vast die deze rouwende moeders en vaders nog in hun hebben zielen.
En dan scheuren ze het uit.
Luister heel duidelijk naar perfecte ouders, ZEER DUIDELIJK.
IK HEB ER GENOEG VAN.
Ik heb er genoeg van om door de discussielijnen te scrollen en steeds weer vragen te zien als "Waar waren de ouders?" en gedachten als: "Dit gebeurt er als je niet op je kinderen let."
Ik heb gewoon GENOEG gehad.
Ik heb één vraag voor de beschuldigende en beschamende moeders en vaders. U kent degenen die de ouders onmiddellijk de schuld geven, degenen die op internet gaan en opmerkingen typen zoals: "Dit is niets anders dan verwaarlozing door de ouders" en "Ze hadden beter moeten weten. Wie keek er naar die kleine jongen? "En mijn favoriet," ik zou dat nooit met mijn kind laten gebeuren. "
Hier is mijn vraag
Ben je ooit eerder op de begrafenis van een kind geweest?
Ik heb.
De begrafenis van een kind is een gebeurtenis in het leven die je nooit, nooit wilt ervaren.
Laat me je nu nog een vraag stellen.
In de komende week vliegen deze ouders terug naar hun huis in Nebraska zonder een van hun kinderen. Ze zullen een vakantieoord verlaten, zijn Buzz Lightyear-pyjama en zijn favoriete deken inpakken en ze zullen een verschrikkelijk moeilijke reis naar huis maken. Een reis die ze nooit in een miljoen jaar dachten te maken.
Ze zullen een begrafenisondernemer ontmoeten, een klein kistje, een klein begrafenispak uitkiezen en omringd door familie zullen ze hun babyjongen begraven.
En ze zullen elke dag voor de rest van hun leven lijden.
Kun je me een plezier doen op de begrafenis van deze tweejarige jongen die stierf voor zijn ouders? Kun je naar de moeder toe lopen en de woorden zeggen die je vorige week hebt getypt? Kan jij Kun je haar begroeten, knuffelen, de hand van de vader schudden en dan zeggen: "Wie keek naar die kleine jongen? Je had beter moeten weten. IK zou dat nooit met MIJN kind laten gebeuren. "
Kan je dat voor me doen? Ik bedoel, je voelde die woorden zo diep in je hart en ziel dat je ze typte voor een miljoen mensen om te lezen. Natuurlijk kun je het recht zeggen tegen de gezichten van de mensen voor wie je het bedoeld hebt, toch?
Hier, laat me je helpen.
Berg je hooivork even op en probeer dit.
Naar de moeder en vader die voor het laatst met hun kleine jongen op vakantie gingen gisteren, het spijt me heel erg dat je de ergste tragedie hebt moeten meemaken, een ongeluk. Ik treur met jou. Je baby was mijn baby. Je zoon was mijn zoon. Ik heb niets anders dan liefde voor jou, liefde om je te helpen door de pijn heen gisteren, vandaag en voor wat er morgen duizend lijkt te zijn. Ik wikkel mijn gedachten en gebeden rond je pijnlijke hart en ziel. Moge de God van dit universum op een wonderbaarlijke manier vrede brengen aan u en uw gezin.
Dat is wat je zegt. DAT. En alleen DAT.
Stop met beschuldigen.
Stop met schamen.
Kunnen we alsjeblieft in hun donkerste uren gewoon van andere ouders HOUDEN. Alstublieft?